آنچه این روزها در تصاویر پخش مستقیم برای نشان دادن لیگ برتر فوتبال ایران و کلا ورزش در شهرستان‌ها به خورد بیننده می دهند افتضاح‌ترین کیفیتی است که می توان تصور کرد.مسابقه پرسپولیس و گل‌گهر را اگر با گوشی‌های دوربین دار نسل یک و دو فیلمبرداری می‌کردند چشم نوازتر بود از آنچه که پای گیرنده‌های مثلا دیجیتال روی اعصاب مان رفت. این تصاویر مفتضحانه در حالی هر هفته تیر به چشم و اعصاب بینندگان می‌زند که صدا و سیما سال‌هاست از دادن حق پخش تلویزیونی به مسابقات ورزشی طفره می‌رود و البته مدتهاست که میلیاردها تومان پول بی زبان این مردم را پای برنامه‌های بی محتوا به زباله‌دان می ریزد.در همین حال مجری ها و گزارشگران بازی ها از یک عذرخواهی ساده از بینندگان هم طفره می روند تا طلبکاری شان از مردم را به رخ بکشند.

در همین ایام نوروزی به گفته سلبریتی‌ها، تلویزیون برای حضور خیلی ها در شوهای بی نمک خود بالای 5 میلیارد برای هر نفر هزینه کرده است. نمونه عجیب آن هم در مورد ادگار دایویدز،بازیکن هلندی از رده خارج شده بود که در برنامه‌ای غیر ورزشی و مناسبتی با آن شمایل عجیب حاضر شد و با مجری غیرمحبوبی که سوهان به اعصاب بیننده می کشد در استودیو گل کوچک بازی کرد و به ریش همه ما با گرفتن میلیاردها تومان خندید. این برنامه البته نه تنها مورد توجه مخاطبان قرار نگرفت که موجی از انتقاد را هم در جامعه ای که به نان شب محتاج است به راه انداخت.

بنظر می رسد صدا و سیما به جای شاباش دادن به چهره هایی که دل کسی را در برنامه‌های مضحک نمی برند بهتر است پول‌های‌اش را که از جیب مردم تامین می شود خرج توسعه زیر ساخت های خود کند تا در پخش تصاویر مسابقات ورزشی اینقدر بی کیفیت عمل نکند.

دردآورتر اما آن است که همین مردم بی نوا،هم باید چشم شان را پای تصاویر پر از اشکال صدا و سیما کور کنند و هم باید اعصاب شان را با نمایش ملال آور بازیکنانی که میلیاردها تومان پول از تیم های دولتی به جیب می زنند خورد کنند. با افزایش قیمت بلیت استادیوم ها، برای مردمی که زندگی روزمره اشان با دلار بالای 60 هزار تومان به فلاکت افتاده و دلخوشی جز تماشای همین فوتبال نمانده ، پخش تصاویر با کیفیت از صداو سیمایی که با پول خودشان اداره می شود تنها احترامی است که می توان قایل شد و گرنه بیننده تلویزیونی بی چاره بازنده دوسر این قصه پر غصه است.